رستوران زمان

لحظه‌ی حال، نفسی گذراست که از “آن” عبور کرده و آینده، انعکاس امید لحظات پیش روست. “آن”، خطی مماس بر دو کره‌ی گذشته و آینده است و در این تماس، آینده همواره به گذشته تبدیل می‌شود. دو کره‌ی چرخان، همچون سیاه‌چاله‌ای ثانیه‌ها را به یکدیگر منتقل می‌کنند. درک و تجربه‌ی “لحظه” موهبتی بزرگ است، همانطور که سعدی به زیبایی با تأکید بر ضرورت شکرگزاری هر نفس بیان می‌کند.
دایره‌ای محاط در مربعی کامل، هفت گشودگی در پلان خود دارد و در هر گشودگی، تناسبات نمای آن، هندسه‌ی فضا را شکل می‌دهد. خطی از مرکز دایره از نمای هر گشودگی عبور می‌کند. این خط در پلان، نقطه‌ی تماس کره‌ی بالایی با مکعب محیطی را مشخص می‌کند.
کره‌ی بالایی توسط فریم‌های فلزی که بر چهار پایه‌ی بتنی استوار شده‌اند، نگه داشته می‌شود. فریم‌های فلزی زنگ‌زده که در فرم خود نماینده‌ی گذشته هستند، از مصالح معاصر و تکنیک‌های ساخت رباتیک که نماد آینده‌اند، بهره می‌برند. باقی عناصر فضا، همچون توده‌ای سیاه، زمان را در بر می‌گیرند و آن خط، مماس میان آینده و گذشته است که همان اکنون است.
فضایی که در آن ساکنیم، در عین ریشه داشتن در موتیف‌های معماری ایرانی، در پی تبدیل مکان به زمان است و تمام عناصر به کار رفته در خدمت تجربه‌ای قابل زیست از زمان هستند. همین اصل در مورد غذا نیز صادق است. نگاهی متفاوت به غذاهای ایرانی تجربه خواهد شد، در عین حفظ اصالت آنها.
در اینجا، بر آنیم تا لحظه‌ی حال را پاس بداریم و لحظات گذرای آینده‌ی نزدیک را به خاطراتی شیرین تبدیل کنیم.